Mount Taumatawhakatangihangakoanauotamateapokaiwhe
Door: Bob
Blijf op de hoogte en volg Alice en Bob
11 Februari 2017 | Nieuw Zeeland, Kawhia
Bovenstaande titel is de naam van een 305 meter hoge heuvel in het zuidoosten van North Island. De naam is eigenlijk nog langer, maar dat past niet op de titelbalk. Het is tevens de langste plaatsnaam ter wereld.
Daar zijn we niet geweest.
Verder zijn we wel op heel veel andere plaatsen geweest. Teveel om op te noemen.
De eerste week dat we hier waren dachten we dat we nooit verder zouden komen dan Northland, het gebied ten noorden van Auckland. Alles was nieuw en we wilden niets missen.
Uiteindelijk is het dan toch gelukt. We hebben een groot deel van dit prachtige eiland doorkruist en er enorm van genoten.
Het is nog een geluk dat er delen van Nieuw Zeeland zijn die alleen maar mooi zijn. Niet alles is zo schitterend en overweldigend als we in het begin dachten, maar het is nergens lelijk of saai. We zijn er echt naar op zoek geweest, maar we hebben het niet kunnen vinden.
Neem nou vanochtend. We hadden op een kleine camping in Otorohanga geslapen. Vlak naast een vogeltuin waar je kiwi's kunt bekijken. Alice ging erheen en ik ging lekker lezen. Ze kwam rond het middaguur enthousiast terug met de schokkende mededeling dat de kiwi geen vogel, maar een zoogdier is, dat heel grote eieren legt. 2 stuks een paar dagen na elkaar. Het mannetje broedt ze uit.
Ik had op een kilometer of 50 van onze plek een klein dorp aan een baai van de Tasmanzee ontdekt. Met camping. Het heet Kawhia. Maffia met een K. Zo spreek je het uit.
De trip erheen was weer hartverscheurend mooi. De vergezichten van de baai toen we er in de buurt kwamen, de kronkelweg waar je zowat geen auto tegenkomt, de prachtige begroeiing en ga zo maar door. Wie rekent er nou op zo'n cadeautje op een zonnige zaterdagmiddag?
Voordat dit een opsomming wordt van alleen maar ooooh en aaaaah, wil ik toch even een algemene indruk van onze route geven.
Het vorige verhaal eindigde in Coromandel. Vandaar gingen we naar Rotorua in het binnenland. Een groot vulkanisch gebeuren. Overal komt stoom uit de grond en je kunt er lekker in thermische baden weken. Vandaar via de Bay of Plenty, wat ik een heel poetische naam vind, naar Eastland. Een hoogtepunt! Schitterende reis van Opotiki naar Gisborne. Kleine dorpen die overwegend door Maori's worden bewoond, maar vooral veel licht, lucht, zee en zon. En leegte. Er wonen zo weinig mensen, er staan zo weinig huizen, er is zo veel natuur.
Van Gisborne naar Napier. Dat is een mooi stadje. In het begin van de jaren 30 van de vorige eeuw werd het getroffen door een verwoestende aardbeving die een groot deel van de stad platlegde. In de jaren erna is er voortvarend gebouwd, met als resultaat dat je een stad ziet met huizen die allemaal uit dezelfde stijlperiode komen. Art Deco. Het is goed verzorgd en mooi gerestaureerd. Je waant je in de wereld van The Great Gatsby.
Daarna moet je een keuze maken: gaan we door naar het zuiden, richting Wellington, of slaan we dat over en gaan we weer naar het westen. Wij kozen voor het westen, want er is al zoveel te zien.
Dwars door een bijna verlaten gebied reden we over de Taihape road richting Lake Taupo. Eerst voltanken want er zijn geen bezinestations. We brachten de nacht door in Ohakune, ten zuiden van het Tongariro National Park. In dat park liggen twee grote vulkanen, de Ruhapehu van bijna 2800 meter en de iets lagere Togariro. Er was niets van te zien, want het was zwaarbewolkt en het regende. Op de camping namen we een cabin, want het was beslist geen tentjesweer. De volgende morgen was er een strakblauwe lucht en geen wolkje aan de hemel. Wat een geluksvogels zijn we!
We zijn het park ingegaan en met de auto naar de hoogst mogelijke plek gereden. Daar vandaan gaat een skilift bijna naar de top. Omdat we boven de 70 zijn mogen we er voor niks in! Nou ja! We kregen een dikke jas aan van de liftmeneer en daar gingen we! Wat een fantastische belevenis was dat!
Langs Lake Taupo naar Taumarunui en vandaar over de "Forgotten World Highway" naar Stratford. Als je over deze weg rijdt krijg je een goede indruk hoe het hier vroeger geweest moet zijn. Nog leger, nog eenvoudiger, nog puurder dan nu.
Stratford ligt aan de voet van alweer zo'n knots van een vulkaan, de Taranaki, op het gelijknamige schiereiland. We zijn er langs "Surf Highway 45" helemaal omheen gereden tot aan New Plymouth. Leuke stad met een mooi museum, waarvan het gebouw vele malen interssanter en fraaier is dan de onzinnige collectie van Len Lye.
In een opwelling besloten we toen om toch maar naar Wellington te rijden. Daar staat het beroemde Te Papa museum. Hadden we zin in na de deceptie van Len Lye.
We waren er in een dag! Het blijkt dat de wegen in die regio bijna allemaal recht zijn. Een verschijnsel dat we tot dan toe niet hadden meegemaakt. Eindelijk kon die auto eens 100 rijden en zoefden we door een mooi heuvelachtig landschap naar het zuiden.
Het was er veel kouder dan de rest van het eiland. De bijnaam van Wellington, "Windy Welly", heeft het wel verdiend. Weer geen tent, maar een cabin en de volgende dag een machtig mooi bezoek aan Te Papa. Indrukwekkend, afwisselend en eigenlijk te veel voor 1 keer.
Toen toch maar weer gauw terug naar het warme noorden. Eerst naar Wanganui en eergisteren over de "Wanganui River Road", weer zo'n icoon van een weg naar Otorohanga, je weet wel van de kiwi's.
Het is veel te veel voor 1 verhaal, maar je moet het er maar mee doen. De foto's vertellen het op hun eigen manier.
-
11 Februari 2017 - 07:30
Ger En Thea:
Nou dat zijn me de verhalen wel weer. Leuk en interessant hoor.
Wat een naam zeg van die heuvel, maar goed dat het geen stad is als afzender....
Uit alles blijkt dat nieuwe belevenissen jullie weer helemaal opslurpen.
Wat zo fijn is aan 'onze' manier van reizen is dat je ineens toch maar naar Wellington gaat.
Heerlijk zo vrij als een vogel en eigen baas!! De foto's zijn weer leuk en apart.
Nog even doorgaan met "slurpen" en dan zit er weer op.
Prettige stop-over in Tapei.
-
11 Februari 2017 - 10:18
Ans En Max:
lieve mensen, bedankt voor het verhaal. Goeie terugreis. -
11 Februari 2017 - 10:57
Jacques En Marianne:
Wat een enthousiast verhaal komt er van Downunder.
Leuk dat jullie Nieuw Zeeland ook zo mooi vinden.
Het komt ons allemaal heel bekend voor.
Goede reis verder en liefs uit De Kwakel,
Jacques en Marianne -
11 Februari 2017 - 11:25
Anja En Kees:
We zijn diep onder de indruk van jullie nieuwe belevenissen. Toch wel weer echt anders dan het Australië dat wij bezochten. We begrijpen dat jullie Taiwan ook nog met een bezoek gaan verblijden. Zijn erg benieuwd naar die verhalen. Goede en vooral veilige reis gewenst vanuit een goed wit Zoetermeer !
Anja en Kees -
11 Februari 2017 - 11:44
JaMa:
Hoi lieverds,
Fantastische foto`s en verhalen waarvan het tijd
wordt dat we die nu weer gewoon uit jullie
eigen monden te horen krijgen.....tot gauw!
XOXO JaMa. -
14 Februari 2017 - 16:16
Peter & Marianne:
We hopen dat jullie nog wel thuis willen komen! -
14 Februari 2017 - 20:39
Lisette Maarssen:
Wederom ,heerlijk om te lezen!!
Geniet van jullie avonturen en de bijbehorende foto's.
Wat een indrukwekkend land.
Kijk uit naar het volgend avontuur!
Intussen,genieten maar!!
Lieve groet,Lisette -
17 Februari 2017 - 08:57
Cocky Noordhuizen-Hijdra:
wat een schitterende foto's , en het reisverslag is weer "bloemrijk "geschreven .
ik kan me levendig voorstellen dat jullie hier volop van genieten.
geniet nog van de rest van de reis , wij doen het wel met de foto's en het verslag.
groetjes , Cocky
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
